DE AIKIKAI STICHTING

De Aikikai Stichting is de oorspronkelijke aikido organisatie.  Deze wordt geleid door Doshu, de erfgenaam van Morihei Ueshiba.  Het wereldwijde hoofdkwartier van de Aikikai Stichting bevindt zich in Honbu Dojo (Tokio).  Na zijn zoon Kisshomaru Ueshiba is sinds 1999 de kleinzoon Moriteru de huidige Doshu.

Wat is de Vlaamse Aikido Vereniging?

De Vlaamse Aikido Vereniging is een vereniging zonder winstoogmerk met als doel de beoefening van het aikido in Vlaanderen te bevorderen.

Tot de concrete activiteiten waarmee de doelstellingen van de vzw worden verwezenlijkt behoren onder meer:

• Het organiseren van trainingen
• Workshops en stages in Aikido
• Het ondersteunen van de aangesloten clubs

De vereniging is erkend door Aikikai Foundation, de Aikido World Headquarters te Tokyo, onder de naam Flemish Aikido Federation (Belgium North).

De VAV is door haar open karakter de ideale koepel waaronder alle Aikido-clubs en -strekkingen zich kunnen samenvoegen ter bevordering van de verspreiding van Aikido in Vlaanderen.

Elk kan en mag zijn eigen werking behouden en wordt hierbij zelfs ondersteund door de federatie,
voor zover dit haar doel helpt tot stand brengen.

Historiek VAV

De geschiedenis van Aikido in België volgens Aikido Journal

Het begin van aikido in België gaat terug naar de vroege jaren ’50. Verscheidene Franstalige Belgische judokas kregen les van Minoru Mochizuki en Tadashi Abe, enkele van de eerste Japanse leraars in Frankrijk.  In het begin van de jaren ’60 waren er al verscheidene dojos geopend.  Het Aikido in België kreeg ook een flinke duw in de rug door de aanwezigheid van Aritoshi Murashige, tot hij om het leven kwam in een tragisch auto-ongeval.

Na het overlijden van Murashige, kwam Nobuyoshi Tamura regelmatig langs in België. In het begin van de jaren ’70 werden andere stijlen geïntroduceerd.  Hoewel de invloed van Tamura overheerste, begon Hirokazu Kobayashi les te geven in scholen in het noorden van België (Antwerpen, Turnhout). In 1979 kwam dan Seiichi Sugano aan als officiële vertegenwoordiger van de Aikikai.  Sugano bleef ongeveer 8 jaar in België voor hij naar New York vertrok.  Onlangs ontstond het voorstel om aikido in België onder één organisatie onder te brengen, waar de verschillende stijlen hun autonomie kunnen behouden.  Dit voorstel krijgt steeds meer aanhangers.

Een tipje van de sluier opgelicht door Frans Jacobs

In 1959 begon ik met aikido trainen.  Onze leraar was Mr. De Bruyn. Wij waren met 2 leerlingen, Gust De Wit, die later de leraar zal worden van de Jiu Jitsu afdeling van de Mechelse Budosporten,
en ik. De club waar ik trainde, Cercle Naessens, maakte deel uit van een privé federatie, waar Noro Sensei de meester was. Toen, in de jaren 60, was hij 6e Dan. Na 1 jaar werd de club in  Mechelen gesloten.  Mr. Naessens wilde niet langer dat Mr. De Bruyn voor slechts 2 mensen naar Mechelen kwam.  We gingen dan les volgen in Brussel, in Anderlecht meer bepaald, waar Mr. Naessens ook een club had. Na 9 jaar trainen werd ik 2° Dan bij Naessens.

Bij Cercle Naessens werd nooit in suwari waza getraind, en er werden ook nooit wapentechnieken getraind.  In die tijd ging ik jaarlijks in Italië, nabij het Gardameer, op stage bij de hoogste aikidomeesters, Chiba Sensei, Tada Sensei, Tamura Sensei, …   Daar werd wel op wapentechniek getraind en dat interesseerde mij enorm.

Door een samenloop van omstandigheden ben ik op een moment samen met François Jacquet gaan praten met mr. Gally, die voorzitter was van de ACBA (Association Culturel Belge Aikido). Ik was toen al leraar in Mechelen, en François in Leuven. Mr. Gally was tevreden met mij te kunnen spreken, daar ik de eerste leraar van een Nederlandstalige club was die met hem contact nam. (aikido is via Frankrijk en Wallonië naar Brussel en Vlaanderen gekomen).

Na een stage met Tamura Sensei stelde Mr. Gally me voor aan de meester, met de mededeling dat ik de eerste leraar in het Nederlandstalige gebied was.  Tijdens ons gesprek vroeg Sensei me wat mijn graad was in aikido. Ik liet mijn getuigschriften van 1e en 2e Dan zien aan Tamura Sensei, hij bekeek ze met een frons op zijn gezicht, grinnikte eens en zei dan: “Terug 1e kyu, bruine gordel”. Na deze stage heb ik me aangesloten bij de BCVA (Belgische Culturele Vereniging van Aikido). Kort nadien volgden ook François Jacquet en Antoine Vermeulen. En enkele jaren later waren er nog meer clubs aangesloten bij de BCVA.

Nadien is de ACBA/BCVA opgesplitst in een Waalse (AFA) en een Vlaamse afdeling (VAV). Om van subsidies en eventueel andere voordelen te kunnen genieten, sloot de VAV zich aan bij BLOSO. Helaas was het ledenaantal te klein om van subsidies te kunnen genieten.

Prosper Hiel en Antoine Vermeulen hadden contact met Mr. Van Stipthout, voorzitter van de VVA
(Vlaamse Vechtsport Associatie) die verschillende krijgskunsten en vechtsporten overkoepelde.
VAV sloot zich aan bij de VVA en onze vereniging heette toen VAV-VVA.

… en een verhaal van een andere sempaisensei, Prosper Hiel

In 1970 werd de Belgische Culturele Vereniging voor Aikido (BCVA) opgericht; die vereniging verzamelde de Waalse, Brusselse en Vlaamse Aikidoclubs en telde ongeveer 5.000 leden, wat voor die tijd toch niet niks was.

Rond 1977 (ingevolge de federalisering van België) moesten wij opsplitsen in een Waalse, een Vlaamse en een Brusselse vleugel.

Er zijn twee verenigingen ontstaan: de AFA (Wallonië) en de VAV (Vlaanderen).

In 1978 hadden wij iemand uit het Brusselse als voorzitter voor Vlaanderen, maar na een jaar was ook dat voorbij.  Dan hebben we de koe bij de horens gevat en alle clubs bijeen gebracht om te spreken over een nieuw bestuur.  Na een tweetal maanden waren onze statuten aangepast en het huishoudelijk reglement werd aangepast aan onze noden. Iedereen was tevreden dat we nu een echte Vlaamse Aikido Vereniging hadden.

In 1980 werd de eerste grote stage aan zee gehouden: de Paasstage.

Na 1984, mede onder impuls van Karel Poma, Vlaams Gemeenschapsminister, werden we erkend onder de koepel van de Vlaamse Vechtsport Associatie (VVA), waarvan we ons ondertussen losmaakten om alleen verder te werken.

Een stukje geschiedenis volgens Jean Burnay

Aikido verscheen voor de eerste maal op het Europese toneel in Bordeaux, Frankrijk, in 1949 via Mochizuki Sensei.  Mr. André Nocquet, die toen judo beoefende, volgde het onderricht van Mochizuki Sensei en verbleef tussen 1951 en 1955 in Japan om aikido te studeren bij O’Sensei. Op 11 november 1953 vestigde aikido zich definitief in Frankrijk dankzij Tadashi Abe Sensei, officieel afgevaardigde, met de hulp van Kawaishi Sensei en Mr. André Nocquet.

De eerste aikidoles in Belgié vond plaats op 28 november 1953. Net zoals in Frankrijk, waren de eerste aikidorekruten in België voornamelijk judokas. Mr. Lindebrings ontdekt Murashige Sensei. Hij onderneemt de nodige stappen opdat Murashige Sensei zou akkoord gaan om lessen te geven in België.

In tussentijd kwam Noro Sensei aan in Frankrijk om Abe Sensei te vervangen als officieel afgevaardigde van de Aikikai in Japan.

In 1964, toen Noro Sensei zijn eigen school in Parijs had opgericht, werd er door de Aikikai in Tokyo een jonge meester uitgestuurd, Nobuyoshi Tamura Sensei. Sugano Sensei nam de beoefening van aikido voor zijn rekening.

Sugano Sensei en de VAV

Seiichi Sugano Sensei was, toen het aikidolandschap hier nog schraal was, zeven jaren van zijn leven bij ons komen wonen om ons beter te kunnen begeleiden.

Hij was Shihan, 8ste dan, en rechtstreekse leerling van O Sensei Morihei Ueshiba. Hij behoorde tot de generatie die na deze van Nobuyoshi Tamura kwam, en één van de meest toonaangevende Aikidomeesters.

Sugano Sensei bood ons een methode aan die rechtstreeks wortelde in het Aikido van O Sensei, die springlevend is, die nog altijd nieuwe inzichten baart, en die al decennia lang een belangrijke leidraad is voor onze eigen leraren, hier in Vlaanderen. Ook na zijn dood blijft zijn onderricht en nalatenschap een sterke referentie voor het Aikido in Belgie.